Popołudnie styczniowe na Zarzece 2

 Styczeń przyszedł jak co roku

 i otworzył znów nowy rok,

 dotrzymuje nam wciąż kroku

 i lustruje nasz każdy krok.

 

 Życie mierzy czy udaje

 zanim luty przejmie władzę,

 tak mi się właśnie wydaje

 i ten sekret wszystkim zdradzę.

 Czym rok nowy nas obdarzy,

 ile dobra nam daruje? 

 Ile spełni naszych marzeń?

 - niech z nas tylko nie dworuje!

 Popołudnie na Zarzece

 dzień zamyka,nie inaczej,

 sen się mości na powiece

 więc wyruszam już na spacer.

 Trasę swoją mam utartą,

 razem ze mną pieski idą,

 z nimi chodzę bo są wartą

 i osłoną jak egidą.

 Wnet nad rzekę podążamy,

 ścieżkę w śniegu mamy blisko

 a przed sobą łąkę mamy

 równiutenką jak lotnisko.

 Cichuteńko szepcze rzeka

 i wyłania się spod lodu:

 "Ja tu czekam na człowieka,

 sprytne bobry mam u spodu."

 W swych żeremiach hibernują

 zanim wiosna je obudzi,

 one pierwsze ją poczują

 gdy słoneczko się potrudzi.

 Tuż nad rzeką czapla siwa

 pełni straż na jednej nodze,

 zamyślona wciąż się kiwa-

 pewnie zimno jest niebodze.

  Rozeżlona sroka krzyczy

 i za sobą ciągnie drugą,

 drze się jakby na ulicy

 już rządziła swoim sługą.

 Może partner coś popsował

 albo coś nieborak zgubił?

 Pewnie spryciarz prowiant schował

 bo jej figle robić lubi?

 Obeszliśmy łąkę całą

 i kończymy spacer mały,

 nagle psy dostały szału

 kiedy ciebie usłyszały.

 Z bazyliki ty wychodzisz

 i na łąkę się udajesz,

 swym widokiem spacer słodzisz

 i otuchy moc mi dajesz.

 A za chwilę koło drogi

 powracamy wszyscy razem,

 nastrój już panuje błogi-

 na jak długo czas pokaże.